- پایگاه خبری تحلیلی مغانه آنلاین - https://moghanehonline.ir -

شبهای عاشقی

آفتاب محرم برمی اید و كربلای دل را در پرتو خود می سوزاند. سرخی بیرق ایستادگی از گلدستة دست ها بالا می رود و در باد به حركت در می اید.
عطر شهادت مشام را می نوازد و چشم ها در انتظار طراوت اشك به تماشا می نشیند. عقربه زمان روی نقطة پنجم عشق قفل می شود. خواب ها از چشم های خسته می گریزد و حسینیة سینه ها سیاه پوش می شود. آری محرم شده و انتظار لباس های مشكی به سر آمده است. این شب ها باید به سوگ نشست. هر شب به سوگ ستاره ای از آسمان حسین(ع)
هر یك از شب های محرم به نام یكی از شهدا یا شخصیت ها یا وقایعی مرتبط با جریان كربلا نام گذاری شده است. نام گذاری این شب ها با گذشت زمان صورت گرفته و واضع خاصی ندارد. این كار از طرف مداحان و ذاكران اهل بیت و بر اساس جایگاه شهیدان كربلا، نزدیكی هر یك از آنها به نقطه وحدت بخش كربلا یعنی امام حسین(ع) و هم آهنگی شور و التهاب مراسم و روضة آنان با مركز شورآفرین شب عاشورا صورت گرفته است.
شب اول: مسلم بن عقیل
مسلم، نخستین شهید واقعة كربلاست. شهادت او كمی پیش تر از حادثه كربلا رخ داده است و شب نخست ماه محرم به پاس فداكاری و جان فشانی های این سفیر شهید راه سرخ، شب حضرت مسلم بن عقیل نام نهاده شده است. مسلم الگوی محبت و وفاست. او عاشقی دل باخته بود كه تا آخرین لحظه از عشق پاك خود به حسین(ع) دست بر نداشت و در اوج بی وفایی كوفیان به مولایش وفادار ماند.
شب دوم: ورود به كربلا
امام حسین(ع) روز دوم محرم سال 61ه ق به سرزمین كربلا وارد شد. به خاطر همین روز دوم محرم، روز ورود به كربلا نام گذاری شده است. روز دوم، نماد پایداری است. اباعبدالله الحسین(ع) از همان آغاز حركت با حوادث گوناگونی روبه رو شد. از بی وفایی كوفیان گرفته تا تعقیب شدن از سوی سپاهیان دشمن. با این حال از ادامة راه منصرف نشد و هم چنان استواری ورزید. حسین(ع) آموزگار بزرگ پایداری است.
شب سوم: حضرت رقیه(س)
رقیه(س) دردانة سه ساله حسین بن علی(ع) است. نام مبارك او در بعضی از كتاب های تاریخی و مقاتل نقل شده است و برخی دیگر مانند ریاض الاحزان از او با نام فاطمه صغری یاد كرده اند. رقیه(س) در روز سوم صفر سال 61ه ق در سفر اهل بیت به شهر شام از دنیا رفته است. شاید نام گذاری روز سوم محرم به نام این بانوی كوچك به این انگیزه بوده كه در گرماگرم عزاداری دهه اول، از مظلومیت او یادی شود.
حضرت رقیه الگوی تربیت صحیح است. با تدبر در جملات كوتاهی كه او هنگام دیدن سر بریدة پدر به زبان آورده به خوبی می توان دریافت كه این كودك از چه معرفت والایی برخوردار بوده است.
شب چهارم: حضرت حرّ(ع)
شب چهارم عزاداری محرم اختصاص به یكی از شهیدان سربلند كربلا یعنی حربن یزید ریاحی دارد. البته این شب را به فرزندان حضرت زینب نیز منسوب كرده اند. حر الگوی توبه و حقیقت جویی است. او در آغاز برخورد با امام حسین(ع) چنین جایگاه وارسته ای نداشت و به گفتة خودش مأمور بود و معذور! اما ادب و تواضع حر در مقابل سالار شهیدان، سبب رهایی او شد. حر با ژرف بینی، حق را بر باطل ترجیح داد و پیشانی پشیمانی بر سجده گاه توبه فرود آورد. حر، جذاب ترین الگوی توبه برای خطاكاران است.
شب پنجم: حضرت زهیر(ع) و...
این شب مانند شب چهارم میان چند شهید كربلا مشترك است. شب پنجم به حبیب بن مظاهر و حضرت عبدالله بن حسن كودك هشت سالة امام مجتبی(ع) نیز منسوب است. عبدالله(ع) در شمار آخرین شهیدانی بود كه پیش از شهادت امام حسین(ع) در ظهر عاشورا به شهادت رسید.
زهیر، الگوی عاشقی كربلاست. او تا چند روز پیش، از دیدار حسین(ع) هراس داشت، اما پس از آن كه به خیمه امام گام نهاد، هراسش به عشقی جاودانه بدل شد. بارقه نگاه حسین(ع) چنان در جانش اثر كرده بود كه از همه هستی خود گذشت و از دنیا و خانمان گسست. او در این راه چنان پیش رفت كه به یكی از فرماندهان سپاه آن حضرت تبدیل شد.
شب ششم: حضرت قاسم(ع)
شب نوجوانان عاشورایی، شب روضه قاسم بن الحسن(ع) . وقتی امام حسین(ع) سخن از شهادت یارانش به میان آورد، نوجوان سیزده ساله كربلا از عمو پرسید: عموجان ایا من نیز به فیض شهادت نائل می شوم؟ امام او را به سینه چسباند و فرمود: فرزندم مرگ را چگونه می بینی؟
قاسم پاسخ داد: از عسل شیرین تر!
شهادت طلبی قاسم(ع) و پا فشاری او برای رسیدن به مقصود، زیباترین الگو را برای رهروان خط سرخ شهادت رقم زد.
شب هفتم: حضرت علی اصغر(ع)
علی اصغر(ع) فرزند كوچك امام حسین(ع) و حضرت رباب دختر امرءالقیس است كه با تیر سه شعبة حرمله بن كاهل اسدی به شهادت رسید. مصیبت علی اصغر(ع) برای حسین(ع) جان فرسا بود چنان كه گریست و به خداوند عرض كرد: خدایا خودت میان ما و این قوم داوری كن. آنان ما را فرا خواندند تا یاری كنند ولی برای كشتن ما كمر بسته اند. در این لحظه ندایی از آسمان رسید كه: ای حسین(ع) در اندیشه اصغر(ع) مباش، هم اكنون دایه ای در بهشت برای شیر دادن به او آماده است. شب هفتم، شب رضاست. حسین(ع) بهترین الگوی پایداری و رضآیت است. او پس از تحمل شهادت همه یاران و جوانانش، كودك شیرخوار خود را به میدان آورد. هنگامی كه علی اصغر نیز فدا شد بر قضای الهی گردن نهاد و خطاب به خداوند گفت: ای خدا! چون تو این صحنه ها را می بینی تحمل این مصیبت ها بر من آسان می شود.
شب هشتم: حضرت علی اكبر(ع)
علی اكبر(ع) نخستین فردی بود كه از بنی هاشم به میدان رفت. او فرزند بزرگ امام است و نزدیك ترین فرد به ایشان. چون غربت پدر را در میان خیل گرگ های خون آشام كوفه و شام می بیند، از همه یاران و افراد خاندان پیشی می گیرد و خود را در راه آرمانی فدا می كند. او گام به میدان می نهد تا حجت را تمام كند و شوق رسیدن به فیض شهادت را در دل یاران حسین(ع) قوت بخشد. علی اكبر(ع) الگوی سبقت گرفتن در شهادت است.
شب نهم: شب تاسوعا
ستاره 34 ساله آسمان كربلا و بزرگ ترین یار و یاور حسین(ع) . عباس یعنی چهره درهم كشیده و این نام نشان از صلابت و توانمندی سقای كربلا دارد. او فرزند علی(ع) و برادر حسین(ع) بود، با این حال هرگز برادر خود را به نام صدا نزد. عباس(ع) این ادب و فروتنی را تا لحظه آخر بر خود واجب می دانست. او بهترین الگوی رشادت بود. زیرا پرچم دار سپاه بود و پرچم را به دست رشیدترین و شجاع ترین افراد لشگر می سپارند. او به اندازه ای محو یار شده بود كه بر امواج دل انگیز آب روان، لب های خشكیده محبوب خود را در نظر آورد و داغ تشنگی را از یاد برد. رشادت، وفاداری و فروتنی عباس(ع) یكی دیگر از برگ های زرین عاشورا است كه همه را به شگفتی واداشته است.
شب دهم: شب عاشورا

شب حسین بن علی(ع) الگوی آزادگان جهان. شهامت، ایثار، بردباری، تسلیم، رضا، وفا، فروتنی، شجاعت و پایداری امواج اقیانوس بی منتهای حسین است. اگر این قیام چنین درون مایه ارزشمندی از فضایل انسانی را نداشت، این گونه بر پیشانی تاریخ نمی درخشید. عاشورا این گونه توانست حصار زمان و مكان را درهم شكند و تاریخ را درنوردد.
روابط عمومی دانشگاه آزاد اسلامی دهق