انسان امروزی دانسته و ندانسته بدجوری طبیعت و محیط زیستش را در تنگنا قرار داده است و غافل از این است که با این اقدام در نهایت این خود اوست که پیش از طبیعت تباه خواهد شد.
می گویند، بزرگترین و خوفناک ترین ترس برای بسیاری از انسان ها ترس از ˈمرگ ˈ است ، اما بواقع بسیار عجیب است که این انسان ترسو خود با عجله وصف نشدنی دوان دوان به سوی ˈمرگ ˈ در شتاب است.
حکایت لج بازی انسان با محیط زیست خود حکایت همین شتاب عجیب به سوی مرگ در عین ترس از آن است، انسان با تخریب محیط زیست هر لحظه عمق گوری که ناخواسته برای خود می کند بیشتر می کند. آه و فغان طبیعت از این اقدام نابخردانه انسان بلند است ولی گوشی نیست که آن را بشنود.
این روزها حکایت های عجیب و غریبی از نابودی محیط زیست زیست و طبیعت دراستان اردبیل و تسریع در این روند روایت می شود.
دریاچه شورابیل در درون اردبیل که در دهه هفتاد با اقدامی غیر علمی اکوسیستم آن تغییر و به نوعی دریاچه دیگری شد، اکنون دوباره جان نصف و نیمه اش در حصار ساختمان هایی از آجر و بتون و آلودگی هایی که روانه اش می شود به شماره افتاده است.
رودخانه ˈبالیخلوˈ اردبیل که زمانی به خاطر ˈماهی هایˈ زیاد خود به این نام خوانده شده و همیشه تاریخ پرآب و خروشان بود اکنون قطره چکانی آب دارد ، ماهی هم که دیگر ندارد و زباله ، سنگ و خاکش بیشتر از هر چیز دیگری است.
و اکنون طبیعت و آبشارسردابه بعنوان یکی از مهمترین مناطق سیاحتی استان از صدای غرش بولدزرها به خود می لرزد و به سرعت فرو می ریزد.
انسان امروزی برای گوگرد نهفته در دل کوه ارزش بسیار بیشتری از زیبایی طبیعت و آب قایل است ، گوگردهای سبلان در سردابه بی رحمانه از دل خاک بیرون کشیده می شود و در کنار آن طبیعت زیبا و سحرانگیز سردابه نیز روح از کالبدش بیرون می زند و این قصه شاید در بسیاری از مناطق ایران زمین تکرار و تکرار می شود.
هر از گاهی صدایی از نماینده ای ، مسوول و علاقمندی به طبیعت و محیط زیست شنیده می شود، ولی این صداها نیز در میان غرش بولدزرها محو و نابود می شود و بازی کودکانه انسان با طبیعت همچنان ادامه می یابد.
آه طبیعت بدجوری بلند است ، نکند این آه ما را بگیرد ، به هوش باشیم و هوشیارو طبیعت را دوست بداریم.
سیفعلی موسی زاده
